Pogorzelica niegdyś przynależała do wsi Konarzewo i nosiła nazwę Fischerkathen. Do roku 1912 istniało tutaj zaledwie siedem zagród chałupników praktycznie odciętych od świata z powodu braku dogodnych dróg. Mieszkańcy trudnili się przede wszystkim rolnictwem i połowem ryb na pobliskim jeziorze Hägersee. Wskutek rozwoju infrastruktury drogowej i kolejowej miejscowość była stopniowo zaludniana. Już w 1939 r. miejscowość liczyła 592 mieszkańców, z których większość trudniła się turystyką.

Potencjał wsi odkrył pewien profesor z Berlina który wykupił tereny usytuowane w lesie, podzielił na działki i sprzedał. Z zachowanych źródeł wiadomo, iż latem 1939 r. przebywało tu ponad 6 tysięcy turystów. Po wojnie przez krótki czas wieś nazywała się Rybaki, po kilku latach zmieniła nazwę na Pogorzelica. Początkowo Pogorzelica była miejscowością o charakterze kolonijnym, dopiero w latach 70 zaczęły powstawać na jej terenie ośrodki wczasowe poszczególnych zakładów pracy. Wówczas też doszło do podziału miejscowości, jej część rolnicza została przyłączona do gminy Karnice, zaś część turystyczna pozostała w gminie Rewal. Współczesna Pogorzelica to miejscowość o charakterze sanatoryjno-kolonijnym z licznymi ośrodkami funkcjonującymi cały rok. Doskonałe warunki naturalne – stuletnie lasy sosnowe, kanał liwski oraz czyste plaże gwarantują udany wypoczynek dla wszystkich lubiących aktywnie spędzać czas na łonie natury.

Na początku swojego istnienia Niechorze podzielone było na dwie części: wieś chłopską GroB- Horst (Duże Niechorze) i wieś rybacką Klein-Horst (Małe Niechorze). Według dostępnych źródeł historycznych miejscowość, najpierw pod słowiańską nazwą Nansin, później jako Horst, funkcjonowała od XIV wieku. Jednak kroniki trzęsackiego pastora podają że wieś mogła istnieć już około 1180 roku, kiedy to książę Kazimierz postanowił podarować zakonnikom z Lund jezioro wraz z przyległymi do niego terenami by mogli tam otworzyć zakon.

O Dużym Niechorzu dowiedzieć możemy się z dokumentu z roku 1604, gdzie opisano pożar który zniszczył zabudowania jednego z mieszkańców, członka rady parafialnej niejakiego Przybysława.

Małe Niechorze ograniczone było z jednej strony kanałem a z drugiej strony ziemiami wchodzącymi w skład Dużego Niechorza dlatego też nie mogło się rozrastać. W celu wybudowania szkoły Małe Niechorze w 1829 r. zmuszone było wydzierżawić od Dużego Niechorza ziemie. Wkrótce Małe Niechorze znajdujące się nad samym morzem zaczęło być doceniane przez wzgląd na niewątpliwe walory turystyczne. W 1868 roku zyskało miano kąpieliska, stając się oficjalnie miejscowością wypoczynkową, bardzo chętnie odwiedzaną przez rzesze turystów. Jego popularność wzrosła do tego stopnia że wczasowicze zmuszeni byli szukać kwater w oddalonym nieco od morza Dużym Niechorzu. 1 kwietnia 1913 roku obydwie wsie zostały połączone i od tej pory funkcjonowały jako Kąpielisko Niechorze.

Początki miejscowości sięgać mogą XII wieku, kiedy to według dostępnych źródeł istniała tzw. „provincia Slevin.” Pierwsze udokumentowane wzmianki na temat Śliwina (niem. Schleffin) pochodzą z 1321 r. w którym książę Warcisław Pomorski nadmorską część miejscowości nadał kapitule kamieńskiej, zaś tereny położone w głąb lądu były własnością Klausa von Ninikow, do którego należała także położona w pobliżu wieś Ninikowo. Ziemie te do połowy XV wieku znajdowały się w rękach członków rodu von Ninikow, którzy jedną trzecią terenów przekazali rodzinie von Flemmingów. W 1489 r. wieś znalazła się pod wpływami kapituły kamieńskiej z którą von Flemmingowie podpisali stosowną umowę w sprawie połowu śledzi. Dopiero w 1717 r. ziemie ponownie powróciły do von Flemmingów.

Wieś w 1638 r. stała się ofiarą epidemii dżumy, która pochłonęła większość jej mieszkańców. Mimo tej tragedii, Śliwin powoli się zaludniał, a na jego terenie powstawały kolejne obiekty. Pod koniec XVIII wieku istniał już młyn, w 1822 r. podjęto decyzję o budowie szkoły, a w 1885 r. wybudowana została mleczarnia. Miejscowość coraz prężniej się rozwijała. Pod koniec XIX wieku część miejscowości znajdująca się bezpośrednio nad morzem zaczęła działać jako kąpielisko. Wtedy też na potrzeby przybywającej liczby gości zaczęły powstawać kolejne obiekty turystyczne jak oberże, poczta, czy też kolonijno-rehabilitacyjny ośrodek dla dzieci im. Księżniczki Cecylii. Dość szczególny charakter miejscowości spowodowany jej położeniem sprawił że zwyczajowo część nadmorską zaczęto nazywać Śliwinem Bałtyckim. Współcześnie Śliwin to wieś znacznie oddalona od morza, mająca typowo wiejski charakter. Usytuowany jest przy drodze powiatowej wiodącej do miasta powiatowego Gryfice.

Powstanie miejscowości znanej jako Rewahl datuje się na drugą połowę XIV wieku, kiedy to postawiono zbójecką karczmę na szlaku łączącym Gdańsk, Kołobrzeg i Kamień Pomorski. Karczma zwana Riuale usytuowana była niedaleko obecnej bazy rybackiej. Dziś już nie ma po niej śladu, została rozebrana kiedy zaczęło zagrażać jej morze. Wkrótce wokół karczmy powstała niewielka rybacka osada podzielona przez potok Rigose, łączący morze z bagiennym jeziorem znajdującym się między Trzęsaczem a Śliwinem.

Wieś podzielona była na dwie części: zachodnia leżąca w obrębie ziem należących do Śliwina, podległa była kapitule kamieńskiej, zaś część wschodnia przynależała do trzęsackich posiadłości von Flemmingów.

Podzielona miejscowość połączona została 1 kwietnia 1905 r. Mieszkańcy dawnego Rewala zajmowali się głównie rybołówstwem, ziemię jako jedyny uprawiał miejscowy karczmarz.

Niezwykłe warunki naturalne spowodowały że Rewal w 1827 roku zyskał status kąpieliska, działając wówczas głównie jako miejscowość turystyczna przyjmująca przede wszystkim turystów z Berlina i okolic. Mimo coraz większego zainteresowania turystów wypoczynkiem w Rewalu, dopiero w drugiej połowie lat 90 XIX wieku, zaczęły powstawać obiekty noclegowe. Przed wybuchem I Wojny Światowej na terenie Rewala przebywało już ponad 2200 letników. W związku z gwałtownym rozwojem miejscowości zaczęły na jej terenie powstawać kolejne instytucje jak szkoła w 1894 r. i sześć lat później park zdrojowy. Po II wojnie światowej miejscowość na nowo rozkwitła jako letnisko.

Rewal jest stolicą jednego z najpiękniejszych odcinków polskiego wybrzeża. Miejscowość znana jest z wielu ciekawych obiektów takich jak taras widokowy ulokowany w jej centrum przy głównym zejściu na plażę, promenada wiodąca do kolejnej platformy widokowej oraz liczne pomniki i obiekty świadczące o tradycji rybackiej. Od 1973 roku miejscowość ta jest siedzibą władz samorządowych.

Trzęsacz jest niewątpliwie jedną z najbardziej znanych miejscowości gminy Rewal. Powodem tej sławy jest niezwykły zabytek- ruiny kościoła gotyckiego na klifie. Pierwsze wzmianki o miejscowości jako wsi parafialnej pojawiły się w dokumentach z 1331 r. Początkowo figurowała pod nazwami Hove, Thom Have, i Thom Hage oraz najpopularniejszą i najdłużej funkcjonującą nazwą Hoff. Pierwszym właścicielem wsi o którym wiemy na pewno był Heinrich von Knutt, zarządzający Trzęsaczem pod koniec XV wieku.

Następnie w 1594 r. jego właścicielem został Klaus von Puttkammer. Najbardziej znamiennym dla historii miejscowości zarządcą był Jakob von Flemming wywodzący się z rodu o dużych wpływach w środkowej i północnej Europie.

Wiek XVIII okazał się dla Trzęsacza okresem częstych zmian właścicieli, którzy swoimi poczynaniami powoli doprowadzali ją do upadku. Szczęśliwie na początku wieku XIX pojawił się Fryderyk Wilhelm von Elbe, który wraz z następującym po nim synem Teodorem Ernestem przywrócili wsi dawną świetność. Praktycznie do początku XX wieku Trzęsacz przechodził przez ręce kolejnych właścicieli: Karla Eduarda Dumstreya, rotmistrza von Köller i jego syna Edgara.

Na początku swego istnienia Trzęsacz był miejscowością rolniczo- rybacką, co ciekawsze rybacy nie łowili na morzu lecz na istniejącym jeszcze pod koniec XVIII wieku jeziorze. Wieś zaczęła być postrzegana jako miejscowość o walorach turystycznych po II wojnie światowej. Od tego czasu powoli powstawały tam kolejne obiekty turystyczne, tym bardziej że zainteresowanie turystów historią ruiny kościoła na klifie rosła. Trzęsacz na przełomie XX i XXI wieku rozrastał się gwałtownie, a na jego terenie powstało wiele obiektów o wysokim standardzie. Obecnie miejscowość kojarzona jest z wieloma istotnymi wydarzeniami na skalę ogólnopolską i europejską. Starania Trzęsacza zostały docenione w 2010 roku kiedy to został odznaczony certyfikatem „Zachodniopomorska Wieś Turystyczna”.

Pierwsza wzmianka o Pustkowie – niemieckim Pustchow pojawiła się w dokumentach z roku 1159 potwierdzających nadanie go przez księcia Racibora klasztorowi Grobe na Unzamie, stąd też uznaje się je za jedną najstarszych miejscowości gminy Rewal. Od 1337 r. do 1753r., miejscowość należała do rodu von Karnitz. Od połowy XVIII wieku wieś regularnie zmieniała właścicieli. Początkowo Pustkowo zamieszkiwane było głównie przez chłopów, dopiero w XVII w. pojawili się pierwsi rybacy, a w XVIII w. ceglarz.

Wczasowicze napływać zaczęli na przełomie XIX i XX wieku, wtedy też rozpoczęto rozbudowę wsi o kolejne obiekty turystyczne takie jak karczma powstała w 1904r. i budynki świadczące usługi hotelarskie. Przed samą I wojną światową w Pustkowie przebywało około 300 letników. Krótko po zakończeniu II wojny światowej Pustkowo zasiedlać zaczęli repatrianci ze wchodu.

Pierwsze wzmianki o Pobierowie (wówczas noszącym niemiecką nazwę Poberow) pochodzą z roku 1368. Od momentu powstania było ono posiadłością rycerską rodu von Kleist. Od 1772 r. miejscowość regularnie zmieniała właścicieli by powrócić po raz ostatni do rodziny von Kleist. Ostatecznie w roku 1801 ziemie należące do Pobierowa jako własność dziedziczną otrzymał dzierżawca Daniel Rickmann, który z racji mieszczańskiego pochodzenia musiał uzyskać stosowne pozwolenie na zakup ziemi od samego króla Prus.

Szczególne warunki klimatyczne sprawiły że w Pobierowie coraz mniej było chłopów zajmujących się uprawą ziemi. Ostatnich czterech gospodarzy Rickmannowie przenieśli w okolice wsi Białobusz gdzie ziemia była żyźniejsza, a piasek morski nie zasypywał ziemi. Tak w miejscu osiedlenia chłopów powstało Małe Pobierowo, zaś tereny od zawsze wchodzące w skład miejscowości nazwano Dużym lub Starym Pobierowem. Pobierowo zaczęło funkcjonować jako miejscowość turystyczna na początku XX wieku. W 1907 r. powstał pierwszy hotel – Seeblick, który rozpoczął budowę kolejnych obiektów noclegowych. Wkrótce miejscowość stała się ulubionym miejscem wypoczynku turystów, zwłaszcza z Berlina którzy dowożeni byli specjalnym weekendowym autobusem. Po II Wojnie Światowej Pobierowo podobnie jak inne miejscowości nadmorskie zarządzane było przez Fundusz Wczasów Pracowniczych. Miejscowość początkowo należała do powiatu kamieńskiego. W 1973 roku na mocy nowego podziału administracyjnego stała sią jedną z miejscowości gminy Rewal, podległej powiatowi gryfickiemu.

Miejscowość ta jest doskonałym miejscem dla miłośników czynnego spędzania czasu wolnego. Na stałe przeniesiono tam Akademię Słońca pierwszy plażowy uniwersytet aktywnego wypoczynku, który rok rocznie organizuje przeróżne dyscypliny sportowe, gry i zabawy dla całych rodzin. Niezwykłe usytuowanie Pobierowa wśród lasów wraz z bezpośrednim dostępem do morza sprawia że jest to jedna z najatrakcyjniejszych i najchętniej odwiedzanych miejscowości wybrzeża rewalskiego. Miejscowość nie ma ścisłego centrum, wszystkie punkty gastronomiczne, handlowe i rozrywkowe usytuowane są wzdłuż ponad 4,5 kilometrowej ulicy Grunwaldzkiej. Za centrum miejscowości uważa się punkt przy Ośrodku Uniwersytetu Szczecińskiego w którym znajdowała się niegdyś fontanna, dziś funkcjonujący jako skwer z klombami kwiatów i ozdobnych krzewów.