Przedmiotowe przedsięwzięcie zlokalizowane jest na obszarze Województwa Zachodniopomorskiego w Powiecie Gryfickim, w Gminie Rewal. Inwestycja obejmuje przebudowę Alei Lipowej w miejscowości Śliwin, stanowiącej główną arterię komunikacyjną wsi oraz odcinków dwóch dróg, łączących się z ww.: ul. Ogrodowej, będącej przedłużeniem Al. Lipowej oraz ul. Spacerowej, łączącej Al. Lipową z drogą powiatową nr 3101Z (która dalej stanowi dojazd do drogi wojewódzkiej nr 102). Dodatkowo przebudowane zostaną odcinki dróg: Dz. nr 237 – droga wewnętrzna (237 DR), ul. Zjazdowa, ul. Makowa, ul. Wesoła, ul. Biała.
Inwestycja zakłada:
– przebudowę dróg – ulic gminnych, – przebudowę skrzyżowań, – budowę chodników, ścieżek rowerowych, zatok postojowych, – budowę sieci kanalizacji deszczowej wraz z urządzeniami podczyszczającymi, – likwidację napowietrznej linii energetycznej oraz budowę elektroenergetycznej linii kablowej 0,4 kV wraz z przyłączami, – budowę sieci oświetlenia ulicznego.
Przewidywany zakres przedsięwzięcia obejmuje w szczególności:
1. jezdnię dwukierunkową (szer. 5 m), 2. chodniki (szer. 1,5 – 2 m), 3. przejścia dla pieszych 4. ścieżkę pieszo-rowerową (w miejscach zawężenia działki drogowej szer. 3,3m), 5. ścieżkę rowerową (szer. 2,5 m), 6. miejsca postojowe wzdłużne (min. 2,5×5,0 m) 7. zjazdy 8. skrzyżowania 9. pas zieleni (szer. 6m), 10. system kanalizacji deszczowej obsługujący dwie zlewnie z osobnymi wylotami 11. demontaż starej linii elektrycznej napowietrznej i budowa złącz kablowo-pomiarowych wraz z nowymi słupami – 32 szt.
Zaplanowana do przebudowy droga gminna wraz z odcinkami dwóch innych dróg gminnych ma szczególne znaczenie dla mieszkańców Śliwina, gdyż w jej obrębie skupione jest życie społeczne wsi, prowadzi do tzw. „nowej”, szybko rozwijającej się części miejscowości a także stanowi o jej atrakcyjności turystycznej.
Efektem realizacji projektu będzie poprawa jakości życia mieszkańców, aktywizacja społeczna i gospodarcza miejscowości oraz wyrównanie szans rozwojowych terenów wiejskich poprzez:
1. poprawę infrastruktury technicznej w miejscowości, polegającej na przebudowie drogi w miejscu o szczególnym znaczeniu dla zaspokajania potrzeb mieszkańców, ze względu na położenie oraz cechy funkcjonalno-przestrzenne,
2. podniesienie atrakcyjności i konkurencyjności miejscowości poprzez wprowadzenie ładu przestrzennego, funkcjonalności i estetyki przestrzeni publicznej,
3. zwiększenie dostępności dla celów branży przodującej w gminie – turystyki,
4. pełniejsze wykorzystanie walorów i potencjału turystycznego obszaru,
5. poprawę bezpieczeństwa mieszkańców i turystów.
PODPISANIE UMOWY O DOFINANSOWANIE: 23.05.2023 r. TERMIN ROZPOCZĘCIA ROBÓT: 07.09.2023 r PLANOWANE ZAKOŃCZENIE INWESTYCJI: 07.02.2025 r.
Uprzejmie przypominamy, że zgodnie z art. 111 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. 2021 poz. 1119), przedsiębiorca prowadzący sprzedaż napojów alkoholowych w roku poprzednim, jest zobowiązany do złożenia do dnia 31 stycznia 2023r. pisemnego oświadczenia o wartości sprzedaży poszczególnych rodzajów napojów alkoholowych w każdym punkcie sprzedaży oddzielnie oraz do wniesienia na rachunek gminy opłaty za korzystanie z zezwoleń w każdym roku kalendarzowym objętym zezwoleniem w trzech równych ratach w terminach: do dnia 31 stycznia, 31 maja, 30 września danego roku kalendarzowego.
Opłata za zezwolenia wnoszona jest na rachunek gminy w Banku Spółdzielczym Gryfice O/ Rewal na konto nr 45 9376 0001 0010 5242 2002 0033.
Przedsiębiorca w myśl znowelizowanych przepisów może zapobiec wygaśnięciu posiadanego zezwolenia jeśli w terminie 30 dni od upływu ustawowego terminu do złożenia oświadczenia o wysokości sprzedaży w roku poprzednim (tj. w ciągu 30 dni liczonych od dnia 1 lutego danego roku) złoży przedmiotowe oświadczenie oraz zapłaci organowi dodatkową opłatę w wysokości 30% opłaty przewidzianej dla przedsiębiorców rozpoczynających sprzedaż.
Ponadto zezwolenie udzielone przedsiębiorcy zachowa ważność jeśli w terminie 30 dni od upływu ustawowego terminu na wniesienie danej raty opłaty należna kwota zostanie uregulowana oraz jeśli zostanie wniesiona dodatkowa opłata w wysokości 30% danej raty.
Uwaga !
Przedsiębiorca, któremu zezwolenie wygaśnie z powodu niezłożenia oświadczenia lub niedokonania opłaty w ustawowym terminie, może ubiegać się ponownie o jego wydanie po upływie 6 miesięcy od dnia wydania decyzji stwierdzającej wygaśnięcie zezwolenia.
W przypadku powstania wątpliwości związanych z naliczeniem opłat proszę o kontakt w Urzędzie Gminy Rewal, ul. Mickiewicza 19, pok. nr 03, numer telefonu: 91 38 490 26.
Pragniemy Państwa poinformować w imieniu Wojewody Zachodniopomorskiego, że w ramach działań Ministerstwa Zdrowia podejmowanych na rzecz realizacji szczepień przeciw Covid-19 wskazane zostały przychodnie POZ oraz apteki ogólnodostępne których aktualna lista dostępna jest na stronie – Punkty szczepień przeciw COVID-19
Jednocześnie informujemy, iż szczepienia są dobrowolne, zalecane i bezpłatne.
Wszelkie aktualne i rzetelne informacje dotyczące szczepień przecw Covid-19 znajdują się:
Historia Gminy Rewal, która w tym roku kończy równe 50. związana jest także z ważną kartą dotyczącą ochrony naszej granicy powietrznej. Otóż na zachód od miejscowości Pobierowo, w kierunku Łukęcina, w sosnowym lesie w 1974 r. powstał 71. Dywizjon Ogniowy Artylerii Rakietowej Obrony Powietrznej Kraju otrzymując numer 4126. Jego budowa jest związana z trzecim etapem rozbudowy 26. Brygady Rakietowej Obrony Powietrznej z siedzibą w Gryficach.
Dywizjon rakietowy w Pobierowie działał w ramach Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. Powstał wskutek doświadczeń wojny w Wietnamie, a szczególnie konfliktów Arabsko – Izraelskich. Dywizjon był wyposażony w rakiety na paliwo stałe S-125M „Newa” do zwalczania celów na średnich, małych i skrajnie małych wysokościach, a w wyjątkowych przypadkach do rażenia celów naziemnych i nawodnych. Tego typu nisko lecące cele są trudne do zwalczania ze względów na dużą prędkość kątową poruszających się obiektów. Cele mogły być zwalczane od 75 -100 m w górę. Zasięg wynosił 25 do 30 km. Zasięg rakiet będących na wyposażeniu 71. dywizjonu rakietowego nie był duży, ale były to rakiety precyzyjne.
Cały teren jednostki podzielony był na trzy strefy. 1. Strefę ogólną – w której znajdowały się m.in. koszary, sztab i stołówka 2. Strefę ogniową – z czterema stanowiskami wyrzutni rakietowych na czterobelkowych podstawach oraz stacjami radarowymi RSWP oraz SNR 3. Strefę techniczną – gdzie znajdowały się m.in. rakietowe materiały pędne, samochody transportowo załadowcze STZ
Wejście do stref było starannie pilnowane. Cały teren był ogrodzony a dodatkowo strefa bojowa była otoczona siatką z urządzeniami wykrywania niepowołanego wejścia UST-1. W nocy i w trudnych warunkach pogodowych obok patroli osobowych wartę pełniły również psy wartownicze, specjalnie szkolone do tej służby.
W skład organizacji dywizjonu wchodziły : • Dowództwo • Sztab • Podziały: 1. bateria radiotechniczna – wykrywanie celów i naprowadzanie rakiet 2. bateria startowa – bezpośrednia obsługa wyrzutni rakietowych 3. pluton techniczny – rakiety przywiezione w elementach – pluton urządzał potok technologiczny: montaż + zbrojenie rakiet i ładowanie sprężonego powietrza – dowóz rakiet na wyrzutnie 4. pluton ochronny 5. pluton łącznościowy 6. pluton transportowo – gospodarczy
W zależności od okresu w dywizjonie służyło – sprzęt był obsługiwany przez: • 100-130 żołnierzy służby zasadniczej • 40-60 żołnierzy zawodowych (kadra) • 10-25 pracowników cywilnych ( np. kantyna, kuchnia, księgowość)
Pod koniec trwania jednostki zmniejszano liczbę żołnierzy służby zasadniczej. Większość żołnierzy służby zasadniczej była szkolona w Bemowie Piskim. Zaś kadra oficerska w Jeleniej Górze ( Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Radiotechnicznych) i w Koszalinie (Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej).
71. Dywizjon Ogniowy Artylerii Rakietowej OPK w Pobierowie był jednostką przeznaczoną typowo do obrony powietrznej strefy nadmorskiej, którą wykonywała razem z innymi jednostkami ( na lewo i na prawo od niej) oraz lotnictwem myśliwskim i wojskami radiotechnicznymi.
Najważniejszymi elementami w jednostce oprócz wyrzutni rakiet były stacje radarowe: – RSWP – Radiolokacyjna Stacja Wstępnego Poszukiwania „Laura” – śledzenie celu, który mogła wykrywać z odległości do 400 km – SNR – Stacja Naprowadzania Rakiet. To właśnie tu w Pobierowie znajdowało się jedyne na polskim wybrzeżu stanowisko z podnoszącą SNR windą. Było to podyktowane względami bezpieczeństwa i maskowaniem. Stacja naprowadzania rakiet, która precyzyjnie nakierowywała na cel. Położona była nad podziemnym stanowiskiem dowodzenia.
W schronach było także miejsce dla obsług baterii startowej dywizjonu. Na dachu schronu zwyczajowo budowano punkty obserwacji wzrokowej zawierający przeciwlotniczy karabin maszynowy i aparaturę do analizy skażeń biologicznych, chemicznych i promieniotwórczych.
Skład PZR S-125M Newa: • stacja naprowadzania rakiet SNR-125 M: • UNW – kolumna antenowa; • UNK – kabina dowodzenia i naprowadzania (z KARAT-2 – systemem naprowadzania TV do 15 km przy dobrej pogodzie (od 1970 roku)); • PRM – kabina z zapasowymi częściami zamiennymi do UNW i UNK; • 5F20 (5F24) – kabina sprzężenia i łączności z systemami automatycznego naprowadzania na cel; • AKKORD – kabina symulacji nalotów do szkolenia obsług z pracy bojowej na przyczepie OdAZ-828 (opcjonalnie); • radiolokacyjna stacja wstępnego poszukiwania (P-18 lub stacja produkowana w Warszawskich Zakładach Radiowych RAWAR Jawor-M). • zespół zasilania: • UNS -kabina rozdziału źródła zasilania (elektrownia polowa / sieć przemysłowa); • ESD-200 -elektrownia polowa. • bateria startowa: • 5P73 -wyrzutnie rakiet – 4 szt. • PR-14M -samochody transportowo-załadowcze rakiet – 8 szt. • pluton obsługi technicznej rakiet: • 5W27 -rakiety • UKS-400 -stacja sprężania powietrza. • ŻSH-6 -dźwig samojezdny • 5K21 -KIPS stacja kontrolno-pomiarowa rakiet (opcjonalnie) • RSWP – Radiolokacyjna Stacja Wstępnego Poszukiwania „Laura” • wykrywane w odległości do 400 km (odległość – śledzenie celu) • SNR – Stacja Naprowadzania Rakiet, chowana i podnoszona windą precyzyjnie nakierowywała na cel
W dywizjonie były cztery obwałowane, ziemne stanowiska wyrzutni rakiet. Każda z wyrzutni była zaopatrzona w cztery belki startowe. Razem w dywizjonie było 16 rakiet w gotowości bojowej na stanowiskach. Reszta była ukryta w pobliskich schronach na samochodach transportowo załadowczych oraz w magazynach podręcznych. Część rakiet mogła być przechowywana w tzw. tarach, czyli metalowo kompozytowych pojemnikach, w których rakiety były one dostarczane od producenta. Każda z wyrzutni była połączona okablowaniem ze stacją naprowadzania rakiet i stanowiskami operatorów.
Na terenie jednostki w Pobierowie znajdowały się również garaże dla pojazdów obsługi , półotwarte schrony dla STZ oraz schrony przeciwlotnicze dla obsługi dywizjonu. Funkcjonował również Rezerwowy Pluton Osłony Przeciwlotniczej wyposażony w przeciwlotnicze podwójnie sprzężone karabiny maszynowe – 14,5 mm, oraz naręczne, zestawy przeciwlotnicze Strzała 2M.
Jednostka działała w ramach 26. Brygady Rakietowej Obrony Powietrznej z siedzibą w Gryficach. Dywizjony rakietowe znajdujące się w pobliżu pokrywały się promieniem ogniowym. Kołczewo – Pobierowo – Mrzeżyno, Stargard – Gryfino – Dobra Szczecińska itd.
Teren jednostki w Pobierowie był restrykcyjnie strzeżony. Nigdy nie wpuszczano osób postronnych. Co może być interesujące, codziennie odbywała się odprawa służb i zaprzysiężenie: „Służba na straży granic powietrznych PRL!” Jednostka była maskowana z powietrza i z zewnątrz. Obowiązywała silna tajemnica wojskowa i osłona kontrwywiadowcza. 71. Dywizjon pełnił dyżury bojowe po 3 tygodnie lub 2 tygodnie. Na strefie ogniowej przebywała wówczas stale, specjalna grupa bojowa. W przypadku sygnału : Alarm bojowy! Gotowość do odpaleniu pocisku wynosiła 3 min. Ogień można było prowadzić pojedynczo lub seriami. W gotowości były również ukryte w schronach STZ – samochody transportowo – załadowcze z rakietami, które można było w każdej chwili dostarczyć na stanowisko ogniowe. Dywizjony rakietowe obrony powietrznej rozmieszczone były wzdłuż wybrzeża w odległości co 20-30 km. Głownie były na wyposażeniu rakiety przeciwlotnicze typu S-75M Wołchow, a pomiędzy nimi S-125 Newa. Co 2-3 lata jednostki tego typu jeździły na próbne strzelania na poligon do ZSRR, na pustynię Kara-kum do miejscowości Aszułuk (Astrachańska Obłast nad Morzem Kaspijskim) – 2500 km w jedną stronę, pociągiem.
71. Dywizjon Ogniowy Artylerii Rakietowej OPK w Pobierowie powstał w ramach trzeciego etapu tworzenia 26. Brygady Rakietowej Obrony Powietrznej w latach 1973 – 1974. W tym okresie ugrupowanie bojowe brygady powiększyło się o kolejne dywizjony rakietowe uzbrojone w przeciwlotnicze zestawy rakietowe typu S-125M Newa • 66 Dywizjon Rakietowy Obrony Powietrznej (Wicko Morskie) (Naćmierz), • 67 Dywizjon Rakietowy Obrony Powietrznej (Unieście), • 70 Dywizjon Rakietowy Obrony Powietrznej (Łunowo), •71 Dywizjon Rakietowy Obrony Powietrznej (Pobierowo).
Były one rozmieszczane — tak jak poprzednie — wzdłuż wybrzeża morskiego, naprzemiennie z zestawami S75M, rozciągając ugrupowanie bojowe prawie do Ustki, gdzie sąsiadowało z Jednostkami 4. Brygady OPK z Gdyni. Zasięgi rażenia rakiet z sąsiadujących dywizjonów zachodziły (w pewnym stopniu) na siebie. Nowo powstałe dywizjony wraz z istniejącymi wzięły udział w strzelaniach bojowych na poligonie w Kazachstanie.
Proces wyjazdu na poligon w ZSRR skończyła brygada w sierpniu 1989 roku. W wolnej Polsce strzelania odbywały się na krajowym poligonie w Wicku Morskim. Bilans strzelań był imponujący. Brygada wyjeżdżała na poligon szesnastokrotnie, wystrzeliła 90 rakiet, niszcząc wszystkie wskazane cele powietrzne w różnych warunkach strzelań – od prostych stożków, do strzelań w warunkach zakłóceń.
Zadaniem 26. Brygady Artylerii OPK była osłona przeciwlotnicza zachodniej części wybrzeża od Szczecina aż po Słupsk. Na jej wyposażeniu były rożnego rodzaju zestawy rakietowe, w początkach operowania brygada miała zestawy S-75M Wołchow (kod NATO SA-2 Guideline). W późniejszych latach pojawił się także zestaw S-200WE Wega (kod NATO SA-5 Gammon), który do dziś służy w dywizjonie w Mrzeżynie. W latach 1973-74 do brygady dołączyły dywizjony wyposażone w zestawy S-125M Newa (kod NATO SA-3 Goa).
71. dywizjon rakietowy Obrony Powietrznej Kraju od chwili powstania stacjonował w Pobierowie, utrzymując bliskie i serdeczne kontakty z władzami samorządowymi i społecznością lokalną Kamienia Pomorskiego, Rewala, Pobierowa itp. Od listopada 2003 roku miejscem stałej dyslokacji dywizjonu stało się Mrzeżyno, a jednostka w Pobierowie opuszczona. Na przestrzeni dziejów jednostki jej dowódcami byli: 1974-1976 – mjr Jan Gołębiewski 1976-1986 – ppłk Jan Winiarski 1986-1987 – ppłk Leszek Borowski 1987-1998 – ppłk Lech Ziółkowski 1998-2008 – ppłk Mirosław Maczan
Na podstawie Rozkazu Dowódcy Sił Powietrznych nr Z-0117 z dnia 30.05.2008 r., 71. dywizjon rakietowy OP został do końca 2008 r. rozformowany i z dniem 01.01.2009 r. włączony w struktury organizacyjne 78. pr OP jako 4 dywizjon ogniowy.
Po kilku latach od dyslokacji dywizjonu do Mrzeżyna oficjalnym właścicielem terenu po byłej jednostce wojskowej w Pobierowie została Gmina Rewal. 15 sierpnia 2005 r. podczas zorganizowanego w Pobierowie Święta Wojska Polskiego, Wójt Konstanty Tomasz Oświęcimski, po raz pierwszy zaprosił mieszkańców gminy, powiatu gryfickiego oraz turystów do zwiedzenia i zapoznania się z niedostępnym do tej pory terenem dawnej jednostki wojskowej. Zainteresowanie przerosło wówczas najśmielsze oczekiwania organizatorów. Niżej podpisany, oprowadzał po terenie i schronach 71. dywizjonu ogniowego artylerii rakietowej, grupę liczącą ponad 300 osób, zainteresowanych najnowszą historią Pomorza zachodniego.
Warto dodać, że jeden z programów w ramach cyklu Przewodnik Historyczny Bogusława Wołoszańskiego, zrealizował tu również znany redaktor historyczny Bogusław Wołoszański, który w lipcu 2014 r. odwiedził teren byłej jednostki wojskowej w Pobierowie oraz spotkał się z władzami Gminy Rewal. https://rewal.pl/boguslaw-wolaszanski-pobierowo/.
Dzisiaj na miejscu strefy ogniowej dawnego dywizjonu rakietowego wznosi się największy na wybrzeżu, luksusowy hotel z pokojami dla ponad 2 tys. gości.
Ale to już całkiem inna historia…
Film dot. jednostki w Pobierowie
Struktura 26 Brygady Artylerii OPK Gryfice. Źródło http://infowsparcie.net/wria/Rozbudowane inżynieryjnie stanowisko ogniowe PZR S-125 Newawyrzutnia pzr S 125-newa fot. Ł. GawranSchron z windą nad podziemnym stanowiskiem dowodzenia dla radaru wstępnego wyszukiwania Laura w Pobierowie. fot. P. Pawłowski 2007widok z góry na obwałowania dla stanowiska ogniowego w 71. drop w Pobierowie 2007r. fot. P. Pawłowskirozsuwany stalowy dach nad schronem dowodzenia w pomieszczeniu dla stacji naprowadzania rakiet 2007r. fot. P. PawłowskiSchron dla SNR 2007r. fot. P. Pawłowskirozsuwany stalowy dach nad schronem dowodzenia w pomieszczeniu dla stacji radiolokacyjnej 2007r. fot. P. Pawłowskischrono-garaże dla pojazdów obsługi 71. drop w Pobierowie 2007r. fot. P. PawłowskiSchron dla stacji radiolokacyjnej w Pobierowie 2007r. fot. P. PawłowskiGaraże dla samochodów transportowo załadowczych STZ dla rakiet S-125 Newa 2007r. fot. P. PawłowskiSchron przeciwlotniczy dla obsługi 71. drop w Pobierowie 2007 r. fot. P. PawłowskiNapisy ostrzegawcze przed wejściem do schronu dowodzenia. Fot. P.PawłowskiNapisy ostrzegawcze przed wejściem do schronu dowodzenia. Fot. P.PawłowskiPółotwarty schron dla pojazdów obsługi 71 drop w Pobierowie 2007r. fot. P. Pawłowski
Od drugiego dnia Świąt Bożego Narodzenia do Sylwestra Nadmorska Kolej Wąskotorowa zaprasza do skorzystania z zimowych przejażdżek po wąskotorowym szlaku. W świątecznym okresie przewozowym obowiązywać będą promocyjne ceny.
Świąteczne kursy nadmorskiej wąskotorówki stały się już tradycją w gminie Rewal. W ramach zakończonej w 2014 r, rewitalizacji wagony zostały wyremontowane, uszczelnione i wyposażone w ogrzewanie. Dziś pasażerowie mogą podróżować zabytkowymi składami w komfortowych warunkach nawet przy minusowych temperaturach. Mamy nadzieję, że w tym roku zimowa aura okaże się łaskawsza, niż w ostatnich latach i zamiast zmoczyć deszczem, poprószy białym puchem.
Zimowa przejażdżka nie tylko dla turystów.
Zachęcamy do skorzystania z zimowej oferty Nadmorskiej Kolei Wąskotorowej i zorganizowania rodzinnej wycieczki po wąskich torach nie tylko turystów, ale również mieszkańców Gminy Rewal i Powiatu Gryfickiego, którzy w sezonie letnim nie zawsze mają czas, by przejechać się kolejką. Dzięki świątecznym kursom, nadmorską wąskotorówką będzie można wygodnie dotrzeć do lokalnych atrakcji turystycznych, takich jak latarnia morska, Park Miniatur Latarni Morskich w Niechorzu, czy ruiny kościoła w Trzęsaczu lub po prostu odwiedzić rodzinę i przyjaciół w nadmorskich miejscowościach. Będzie to na pewno dobra alternatywa dla transportu publicznego, tym bardziej, że w tym roku Nadmorska Kolej Wąskotorowa przygotowała świąteczną promocję na bilety przejazdowe.
Specjalny rozkład jazdy.
W okresie świątecznym, od 26 do 31 grudnia 2023 r. pociągi kursować będą według specjalnego rozkładu jazdy, który dostępny będzie na stronie internetowej www.kolej.rewal.pl oraz na dworcach kolei wąskotorowej w gminie Rewal. Przez 6 dni pociągi wyjeżdżać będą o godz. 9:55 ze stacji Gryfice Wąsk., a następnie, po dotarciu do Trzęsacza kursować będą trzykrotnie na trasie Trzęsacz – Pogorzelica – Trzęsacz. Ostatni kurs o godz. 15:55 z Pogorzelicy będzie kursem powrotnym do Gryfic.
Świąteczna promocja.
Aby zachęcić turystów i mieszkańców do skorzystania z zimowej oferty, Nadmorska Kolej Wąskotorowa przygotowała świąteczną promocję. Bilety w cenach: 10 zł – bilet w jedną stronę oraz 15 zł – bilet tam i z powrotem, będzie można nabyć u konduktora w pociągu. Płatność gotówką lub kartą płatniczą. Dzieci do 4 roku życia pojadą jak zawsze za darmo.
Serdecznie zapraszamy, życząc wszystkim udanych, białych świąt.
Rozmieszczenie pododdziałów 18.Samodzielnego pułku Obserwacyjno - Meldunkowego. Rysunek z wydawnictwa 60 Lat Wojsk Radiotechnicznych. Zarys historii. Warszawa 2011
Przedstawiamy Państwu drugą część wystąpienia ppłk rezerwy Pana Pawła Grabowca, którego mogliśmy wysłuchać 19 października 2023 r. w Muzeum Rybołówstwa Morskiego w Niechorzu, podczas spotkania w ramach cyklu Historyczne Czwartki. Tym razem powojenna historia poligonu i jednostek wojskowych stacjonujących w pobliżu Pogorzelicy.
5 marca 1945 r. rozpoczyna się koniec niemieckiej historii poligonu w Deep (Mrzeżynie). Jak można wyczytać w książce „Brücken und Brückenköpfe, Auf Spurensuche in Hinterpommern” do Deep, przedarły się dwa rosyjskie czołgi. Zbliżyły się od wschodu i jechały wzdłuż plaży…. Deep, podobnie jak pobliska baza lotnicza Kamp (Rogowo), był tylko słabo bronione militarnie, ponieważ już wcześniej część wojsk została wycofana ale pozostała załoga poligonu artylerii przeciwlotniczej Deep, zniszczyła jeden z dwóch T-34 a drugi uciekł.”
Walki w okolicach poligonu trwały jeszcze kilka dni o czym można się dowiedzieć m.in. z referatu „Bitwa o przyczółek Horst – czyli przyczynek do historii zapomnianej bitwy II wojny światowej” gryficzanina Wojciecha Jarząba. Po ustaniu walk poligonem zarządzali Rosjanie, ale już 27 lipca 1945r. rozkazem organizacyjnym Naczelnego Dowódcy WP nr 0183/Org. utworzono poligon przeciwlotniczy w Głębokim (West Deep) według etatu nr 4/3.
Komenda poligonu znajdowała się w Głębokim a po zmianie nazwy w 1947r. w Mrzeżynie. W 1952r przekazano poligon i obóz ćwiczebny do wyłącznego użytku artylerii OPL OK. 1 kwietnia Komenda Centralnego Poligonu Artylerii nr 4 została dyslokowana z Mrzeżyna do Ustki. Równolegle na terenie poligonu funkcjonowała 12. Brygada Ochrony Pogranicza sformowana w 1948 na bazie Bałtyckiego Oddziału Wojsk Ochrony Pogranicza nr 4. Brygada posiadała trzy bataliony a dowództwo jednego znajdowało się w Trzebiatowie.
W 1955 na terenie poligonu utworzono 18. samodzielny pułk obserwacyjno – meldunkowy Obrony Przeciwlotniczej, który po krótkim okresie został przeniesiony do Poznania. Kolejną jednostką funkcjonującą w Mrzeżynie była JW 1066 czyli na początku 24. Szkolny Batalion Kierowców Samochodowych a następnie przekształcony w 24. Ośrodek Szkolenia Specjalistów Samochodowych, który istniał do 1985r.
Pierwszą jednostką rakietową w Mrzeżynie był 41. Dywizjon Ogniowy OPK sformowany w 1969, czyli jednostka JW 4086 powstała na podstawie rozkazu dcy WOPK Nr 0013 z 06.12.1968 r. Formowanie jednostki przeprowadzano w 37 dywizjonie rakietowym w miejscowości Glicko k. Nowogardu. Jednocześnie grupa oficerów, chorążych i podoficerów została (jeszcze w listopadzie 1968 roku) skierowana do Centrum Szkolenia Specjalistów Artylerii Rakietowej i Radiotechniki Wojsk Obrony Powietrznej Kraju w Bemowie Piskim. Tam została przeszkolona do obsługi przeciwlotniczego zestawu rakietowego średniego zasięgu S–75M „Wołchow”. Przeszkolenie zakończono 30.06.1969 roku. Przebazowanie dywizjonu do Mrzeżyna nastąpiło 11 sierpnia 1969 roku. Dywizjon funkcjonował w składzie 26. Brygady Rakietowej OP w Gryficach. Pierwszym dowódcą był kpt. dypl. Alojzy Dahlke.
Pierwsze strzelania bojowe dywizjon odbył na poligonie w byłym ZSRR w dniach 08–12.06.1970 r. na ocenę bardzo dobrą. W okresie 21.07–25.08.1986 dywizjon został przezbrojony z PZR S–75 Wołchow na PZR S–125M Newa.
W miesiącach 03–04.1993 r. dywizjon został kolejny raz przezbrojony. Tym razem na samobieżny PZR S–125M Newa SC. Od października 2001 r. 41. dywizjon rakietowy OP był organizacyjnie podległy dowódcy 78. pułku rakietowego OP. 78 pułk rakietowy rozpoczęto formować na podstawie Zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego WP nr 026/Org. z dnia 19.04.1985 r. Z dniem 01.07.1985 r. pułk rozpoczął funkcjonowanie jako oddział gospodarczy, przyjmując budynki i mienie rozformowanego Ośrodka Specjalistów Służby Samochodowej w Mrzeżynie. Pierwsza dostawa sprzętu nastąpiła w sierpniu 1986 roku. Do dywizjonu technicznego dostarczono sprzęt pomocniczy do elaboracji rakiet. 30 września 1986 roku zakończono formowanie 78. pułku. W połowie listopada 1986 roku dostarczono zasadniczy sprzęt bojowy pułku czyli zestaw rakietowy S-200WE. 4 V 1987 roku po zdaniu egzaminu pułk osiągnął gotowość bojową i został dopuszczony do pełnienia dyżurów bojowych w systemie OPK.
4 czerwca 1988 roku odbyto się pierwsze strzelanie bojowe pułku na poligonie w Aszułuku. Pułk wykonywał zadanie ogniem ześrodkowanym 1. i 2. dywizjonu ogniowego do celu dyżurującego. Cel trafiono na wysokości 8 km i w odległości 80 km. Pułk uzyskała ocenę dobrą. 27 września 2003 roku pułk otrzymał sztandar. Na rynku w Trzebiatowie sztandar wręczył dowódca WLOP gen. broni. pil. Ryszard Olszewski. 25 lutego 2008 r.
Decyzją MON Nr 85/MON, 78. pr OP w Mrzeżynie nadano patrona gen. Władysława Andersa. Kolejną jednostką funkcjonującą na tym terenie do dziś, jest 36. dywizjon rakietowy, który powstał w wyniku reorganizacji 78. pułku i został sformowany na podstawie Decyzji MON Nr Z-37/Org./P1 z dnia 27 maja 2010 roku. Formowanie jednostki rozpoczęto z początkiem roku 2011, na miejsce bazowania dywizjonu wybrano Mrzeżyno. Termin sformowania nowego dywizjonu określono na 31 lipca 2011 roku. Dywizjon przejmuje i z honorem kultywuje dziedzictwo tradycji:
41. dywizjonu rakietowego OP (1969-2008);
71. dywizjonu rakietowego OP (1974-2008);
78. pułku rakietowego OP im. gen. broni. Władysława Andersa (1985-2011) oraz przejął sztandar rozformowanego 78. pr OP.
Najnowszym wydarzeniem związanym z historią wojska w Mrzeżynie była uroczystość wręczenia sztandaru w Gryficach w dniu 27 października 2023r dla 36. Mrzeżyńskiego Dywizjonu Rakietowego Obrony Powietrznej im. gen. broni Władysława Andersa. Jednym z fundatorów sztandaru była Gmina Rewal, która od lat wspiera i uczestniczy w życiu mrzeżyńskiej jednostki przeciwlotniczej, działającej na styku lądu i morza.
Radar P-3A zasięg 160 km Fala metrowa 4m zdjęcie z wydawnictwa 60 Lat Wojsk Radiotechnicznych. Zarys historii. Warszawa 2011Wieża obserwacyjna zdjęcie z wydawnictwa 60 Lat Wojsk Radiotechnicznych. Zarys historii. Warszawa 2011Krazy z 24 Ośrodka Szkolenia Specjalistów Samochodowych. Na zdjęciu KrAZ-214 (ciekawostka silnik 6 cylindrowy) czyli poprzednik 255.Wyrzutnia WOŁCHOW S-75Struktura 26 Brygady Artylerii OPK Gryfice. Źródło http://infowsparcie.net/wria/Wyrzutnia zestawu NEWA S-125Wyrzutnia zestawu WEGA S-200
Opracował : Paweł Grabowiec
Wybrana literatura dotycząca historii wojska w Mrzeżynie i Pogorzelicy: Albert Urlich „Chronik des Kreises Greifenberg” Wolter v. Egan-Krieger „Brücken und Brückenköpfe, Auf Spurensuche in Hinterpommern” Günther Harder i Marian Klasik „Dziwnowski front 5.3.1945-4.5.1945” Henryk Dominiczak: „Zarys historii Wojsk Ochrony Pogranicza 1945-1985” 60 Lat Wojsk Radiotechnicznych. Zarys historii. Warszawa 2011 http://infowsparcie.net/wria/
Zdjęcie lotnicze z 1937r z archiwum Bundesarchiv z utajnionymi (białe plamy) terenami ówczesnej jednostki w West Deep oraz Kamp
Przedstawiamy Państwu treść wystąpienia ppłk rezerwy Pana Pawła Grabowca, którego mogliśmy wysłuchać 19 października 2023 r. w Muzeum Rybołówstwa Morskiego w Niechorzu, podczas spotkania w ramach cyklu Historyczne Czwartki. Militarna historia Mrzeżyna i Pogorzelicy jest ciekawym przyczynkiem do zapoznania się z terenami na styku lądu i morza nie tylko latem.
Początki militaryzacji okolic Mrzeżyna oraz Pogorzelicy związane są z dojściem nazistów do władzy w Niemczech w 1933 r. około 1934 roku rozpoczyna się budowa jednostki wojskowej w West Deep (zachodnim Mrzeżynie a dokładniej na wydmach pomiędzy Mrzeżynem, a Pogorzelicą). Na pocztówkach z 1937 r z pobytu niemieckich żołnierzy na poligonie w Deep, można zobaczyć pierwsze budynki jednostki wojskowe.
Militaryzacja tych terenów powodowała zmianę dla letników, którzy uwielbiali odwiedzać te ciche tereny, co można wyczytać z listów Lyonela Feiningera amerykańskiego artysty malarza pochodzenia niemieckiego. Jednostka wojskowa i działalność poligonu ograniczała również połowy ryb dla miejscowych rybaków, o czym świadczą skargi pisane do władz w Berlinie. Poligon wojskowy rozciągał się od współczesnej jednostki wojskowe aż prawie po granice Fischerkathen (Pogorzelicę).
Stanowiska ogniowe znajdowały się na wydmach wzdłuż plaży w kierunku Fischerkathen. Pozostałości tych stanowisk można współcześnie zobaczyć po sztormach, które odsłaniają pozostałości płyt i bruku właśnie z tych stanowisk ogniowych, przykładem może być współczesny punkt widokowy na ścieżce rowerowej pomiędzy Pogorzelicą a Mrzeżynem. Na poligonie w Deep ćwiczyli żołnierze z całych ówczesnych Niemiec, na co pozwalała dobrze rozwinięta sieć dróg oraz linii kolejowych. Na przedwojennych zdjęciach można odnaleźć transporty kolejowe, które dojeżdżały poprzez Treptow/Rega(Trzebiatów) do Deep i dalej przemieszczały się już pojazdami do samych koszar i dalej na stanowiska ogniowe wzdłuż wybrzeża.
Strzelania na poligonie odbywały się w każdych warunkach co dokumentują liczne zdjęcia. Podczas strzelań wykorzystywane były specjalistyczne urządzenia dowodzenia ówczesną artylerią czyli Kommandohilfsgerät (dalmierz i urządzenie wyliczające podlegający kolejnym modernizacjom). Różniły się one kolejnymi udoskonaleniami urządzenia przeliczającego i maszynowym zastępowaniem przeliczeń realizowanych przez człowieka. Czterometrowy dalmierz przy którym stoją żołnierze, miał powiększenie 20 x lub 32 x.
Kolejnym urządzeniem widocznym na przedwojennych fotografiach jest Kinoteodolit czyli nowocześniejsza odmiana Teodolitu, przyrządu do pomiaru kąta używanego w geodezji do pomiaru kątów poziomych i pionowych. Zasadniczo teodolit składa się z obudowy, lunety celowniczej, pionowego i poziomego koła dzielącego oraz poziomic. Siatka celownicza jest zintegrowana z lunetą, która służy do celowania w cel. Samo słowo pochodzi prawdopodobnie z greckiego, ponieważ łączą się tu trzy starożytne greckie terminy: theós (θεός 'bóg’), dõron (δῶρον 'dar’) i lithos (λίθος 'kamień’).
Kinoteodolit dodatkowo posiadał mechanizm pozwalający na śledzenie szybko przemieszczających się obiektów. Umożliwiał również rejestrowanie zdjęć na kliszy fotograficznej. Był on używany przez niemieckich żołnierzy do oceny strzelań artylerzystów ale również do oceny pracy dalmierzystów. W późniejszym okresie kinoteodolit wykorzystywany był do naprowadzania i śledzenia strzelań rakietowych m.in. w Peenemünde i wykorzystaniem słynnej Wunderwaffe (z niem. cudownej broni). Zaliczano do niej między innymi samoloty-pociski V1 i rakiety V2.
Czy ta broń znajdowała się również na poligonie w Deep? To wymaga pogłębionych badań i jest to historia na kolejny artykuł.
Zdjęcie pierwszych budynków jednostki wojskowej z 1937r. Zdjęcie wykonane w kierunku Pogorzelicy.Konwój niemieckich żołnierzy na drodze w okolicy mostu w Deep (Mrzeżynie). Pocztówka wysłana w 1938r.Transport kolejowy armat. Podpis zdjęcia Deep 1941Stacja kolejowa, widoczny charakterystyczny napis Treptow/RegaStrzelanie na poligonie w Deep w warunkach zimowych 1941rStrzelanie na poligonie w Deep w 1941r. Widoczne armaty oraz Kommandohilfsgerät (dalmierz i urządzenie wyliczające).Kinoteodolit na wieży obserwacyjnejKinoteodolit na wieży obserwacyjnej z obsługą
XXII edycja turnieju Rewalandia zakończyła się w niedzielę. Przez trzy dni drużyny „Orlika Młodszego” rywalizowały przy gorącym dopingu kibiców i sympatyków. Najlepsze akademie piłkarskie w kraju wystawiły swoje reprezentacje co zapewniło fantastyczny poziom rozgrywek i wiele sportowych emocji.
Tytuł najlepszej zdobyła Akademia Lecha Poznań wyprzedzając Akademia Piłkarską WKS Śląsk Wrocław oraz FASE Szczecin. Wyróżnienia indywidualne zdobyli: Oleksii Tremasov – najlepszy strzelec, Borys Solarz – najlepszy bramkarz oraz Kuba Kuciak – najlepszy zawodnik.
Zwycięzcom serdecznie gratulujemy i już dziś zapraszamy za rok na kolejną edycję turnieju.
Ogólnopolski Turniej Piłki Nożnej im. Stanisława Mamińskiego „Rewalandia” organizowany jest od 23 lat. Tu tutaj swoje kariery piłkarskie rozpoczynali między innymi Kamil Grosicki i Kacper Kozłowski.
Informujemy, że Operator Gazociągów Przesyłowych GAZ-SYSTEM S.A. jest Sponsorem wydarzenia „REWALANDIA 2023”. Więcej informacji o spółce GAZ-SYSTEM, znajduje się na stronie www.gaz-system.pl
Przed nami wyjątkowa XXII Edycja Ogólnopolskiego Turnieju Piłki Nożnej Rewalandia 2023 im. Stanisława Mamińskiego. Do rewalskiej hali sportowo-widowiskowej, zawitają najlepsze akademie piłkarskie z całej Polski. W rywalizacji o miano najlepszego zespołu zmierzą się zawodnicy urodzeni w roku 2014 czyli w kategorii Orlik Młodszy. Kibice zgromadzeni na trybunach rewalskiego obiektu, będą mogli podziwiać umiejętności wychowanków takich drużyn jak: Lech Poznań, Górnik Zabrze, Pogoń Szczecin, Śląsk Wrocław, Zagłębie Lubin oraz wiele innych zespołów.
Zestawienie tak dobrych ekip oraz rywalizacja na sztucznej trawie pod dachem z całą pewnością zapewni mnóstwo sportowych emocji i radości dla młodych zawodników.
Turniej rozpocznie się w piątek 8 grudnia o godzinie 14.45 i potrwa do niedzieli 10 grudnia. Gorąco zapraszamy!
Informujemy, że Operator Gazociągów Przesyłowych GAZ-SYSTEM S.A. jest Sponsorem wydarzenia „REWALANDIA 2023”. Więcej informacji o spółce GAZ-SYSTEM, znajduje się na stronie https://www.gaz-system.pl
