Erozja klifowego wybrzeża u podnóża uruchomionej w 1866 roku latarni morskiej w Niechorzu zaczęła stanowić istotny problem. Początkowo postanowiono zastosować umocnienia faszynowe, ale nie spełniły one spodziewanych efektów – erozja wciąż postępowała. Po konsultacjach z Ministerstwem Żeglugi podjęto decyzję o budowie betonowej opaski, która skutecznie ochroniłaby niezbędny dla bezpiecznej żeglugi niechorski znak nawigacyjny. Opaskę budowano w latach 1900-1915.
Betonowa konstrukcja ochroniła latarnię, ale spowodowała w tym całkowity brak plaży. Zastosowane drewniane ostrogi nie były w stanie odwrócić procesów erozyjnych. W drugiej dekadzie XXI wieku Urząd Morski w Szczecinie rozpoczął budowę nowych ostróg, budowanych zarówno z drewna jak i z betonowych gwiazdobloków. Nowe konstrukcje pozwoliły na powolne odwrócenie naturalnych procesów i rozpoczęła się akumulacja piasku u podstawy.
Opaska oprócz funkcji ochronnej jest też częstym miejscem spacerów oraz swoistym punktem widokowym, jednak dość niebezpiecznym przy bardziej wzburzonym stanie morza. Była też miejscem odbywania się zawodów graffiti – część z tych malowideł wciąż jest widoczna.
Przemysław Łonyszyn
