Pogorzelica niegdyś przynależała do wsi Konarzewo i nosiła nazwę Fischerkathen. Do roku 1912 istniało tutaj zaledwie siedem zagród chałupników praktycznie odciętych od świata z powodu braku dogodnych dróg. Mieszkańcy trudnili się przede wszystkim rolnictwem i połowem ryb na pobliskim jeziorze Hägersee. Wskutek rozwoju infrastruktury drogowej i kolejowej miejscowość była stopniowo zaludniana. Już w 1939 r. miejscowość liczyła 592 mieszkańców, z których większość trudniła się turystyką.

Na początku swojego istnienia Niechorze podzielone było na dwie części: wieś chłopską GroB- Horst (Duże Niechorze) i wieś rybacką Klein-Horst (Małe Niechorze). Według dostępnych źródeł historycznych miejscowość, najpierw pod słowiańską nazwą Nansin, później jako Horst, funkcjonowała od XIV wieku. Jednak kroniki trzęsackiego pastora podają że wieś mogła istnieć już około 1180 roku, kiedy to książę Kazimierz postanowił podarować zakonnikom z Lund jezioro wraz z przyległymi do niego terenami by mogli tam otworzyć zakon.

Początki miejscowości sięgać mogą XII wieku, kiedy to według dostępnych źródeł istniała tzw. „provincia Slevin.” Pierwsze udokumentowane wzmianki na temat Śliwina (niem. Schleffin) pochodzą z 1321 r. w którym książę Warcisław Pomorski nadmorską część miejscowości nadał kapitule kamieńskiej, zaś tereny położone w głąb lądu były własnością Klausa von Ninikow, do którego należała także położona w pobliżu wieś Ninikowo. Ziemie te do połowy XV wieku znajdowały się w rękach członków rodu von Ninikow, którzy jedną trzecią terenów przekazali rodzinie von Flemmingów. W 1489 r. wieś znalazła się pod wpływami kapituły kamieńskiej z którą von Flemmingowie podpisali stosowną umowę w sprawie połowu śledzi. Dopiero w 1717 r. ziemie ponownie powróciły do von Flemmingów.

Powstanie miejscowości znanej jako Rewahl datuje się na drugą połowę XIV wieku, kiedy to postawiono zbójecką karczmę na szlaku łączącym Gdańsk, Kołobrzeg i Kamień Pomorski. Karczma zwana Riuale usytuowana była niedaleko obecnej bazy rybackiej. Dziś już nie ma po niej śladu, została rozebrana kiedy zaczęło zagrażać jej morze. Wkrótce wokół karczmy powstała niewielka rybacka osada podzielona przez potok Rigose, łączący morze z bagiennym jeziorem znajdującym się między Trzęsaczem a Śliwinem.

Trzęsacz jest niewątpliwie jedną z najbardziej znanych miejscowości gminy Rewal. Powodem tej sławy jest niezwykły zabytek- ruiny kościoła gotyckiego na klifie. Pierwsze wzmianki o miejscowości jako wsi parafialnej pojawiły się w dokumentach z 1331 r. Początkowo figurowała pod nazwami Hove, Thom Have, i Thom Hage oraz najpopularniejszą i najdłużej funkcjonującą nazwą Hoff. Pierwszym właścicielem wsi o którym wiemy na pewno był Heinrich von Knutt, zarządzający Trzęsaczem pod koniec XV wieku.

Pierwsza wzmianka o Pustkowie – niemieckim Pustchow pojawiła się w dokumentach z roku 1159 potwierdzających nadanie go przez księcia Racibora klasztorowi Grobe na Unzamie, stąd też uznaje się je za jedną najstarszych miejscowości gminy Rewal. Od 1337 r. do 1753r., miejscowość należała do rodu von Karnitz. Od połowy XVIII wieku wieś regularnie zmieniała właścicieli. Początkowo Pustkowo zamieszkiwane było głównie przez chłopów, dopiero w XVII w. pojawili się pierwsi rybacy, a w XVIII w. ceglarz.

Pierwsze wzmianki o Pobierowie (wówczas noszącym niemiecką nazwę Poberow) pochodzą z roku 1368. Od momentu powstania było ono posiadłością rycerską rodu von Kleist. Od 1772 r. miejscowość regularnie zmieniała właścicieli by powrócić po raz ostatni do rodziny von Kleist. Ostatecznie w roku 1801 ziemie należące do Pobierowa jako własność dziedziczną otrzymał dzierżawca Daniel Rickmann, który z racji mieszczańskiego pochodzenia musiał uzyskać stosowne pozwolenie na zakup ziemi od samego króla Prus.